Przełęcz pod Kopą Kondracką - szlaki turystyczne

Z głową w chmurach... Giewont, ok. stu metrów od Przełęczy pod Kopą Kondracką .
Autor: Anna Skurska

Chuda Przełęcz CiemniakCzarny Staw Gąsienicowy Czerwona Przełęcz Dolina BiałegoDolina Białego (górne piętro)Dolina ku DziurzeDolina za BramkąDwoiśniakGiewont Gładka PrzełęczGronikHlinská dolina, ústie / Dolina Hlińska wylotHotel PTTK KalatówkiJaskinia MroźnaJaskinia MylnaJaskinia RaptawickaJaskinia Smocza Jama / Wąwóz KrakówJaszczurówkaKasprowyKiryKlasztor AlbertynekKlasztor AlbertynówKobylarzKondracka Przełęcz WyżniaKopa Kondracka Kopieniec Wielki Kościelec KrzesanicaKuźniceLiptovský košiar / Liptowski KoszarLodowe ŹródłoMałołączniakMurowanicaMyślenickie Turnie NędzówkaNosal Nosalowa Przełęcz Olczyska PolanaPod Temnými smrečinami / Rozdroże w Ciemnych SmrPolana PisanaPolana StrążyskaPrzełęcz BiałegoPrzełęcz Karb Przełęcz Kondracka Przełęcz Liliowe Przełęcz między KopamiPrzełęcz pod Kopą Kondracką Przełęcz Przysłop Miętusi Przełęcz w Grzybowcu rázcestie pod Tomanovou / rozdroże pod Doliną ToRomaSarnia Skała Schronisko PTTK na Hali Gąsienicowej Schronisko PTTK na Hali Kondratowej Schronisko PTTK na Hali Ornak SiklawicaSmreczyński Staw ŚwinicaŚwinicka Przełęcz Tomanowa PrzełęczToporowa CyrhlaWielka Polana w Dolinie Małej ŁąkiWylot ku DziurzeWylot za BramkąWyżnia Kira MiętusiaWyżnia Tomanowa PolanaZaworyZawratZielony Staw Gąsienicowy

Zapraszamy do wirtualnej wycieczki z kanałem A chodźże na pole!
Siądźcie wygodnie i oglądajcie:

Kuźnice - Przełęcz pod Kopą Kondracką - Kasprowy Wierch

Poniżej można zapoznać się z opisami szlaków, których celem lub początkiem jest Przełęcz pod Kopą Kondracką . Jeżeli chcesz zaplanować wycieczkę, to przejdź do opisu wybranego szlaku i wybierz znajdujący się tam przycisk 'Do kalkulatora szlaków'. Jeżeli poniżej nie znajdujesz interesujacego Cię szlaku, to przejdź do 'Kalkulatora szlaków' wybierając ten przycisk:

Kalkulator szlaków - Przełęcz pod Kopą Kondracką

Szlaki biegnące przez Przełęcz pod Kopą Kondracką

szlak graniowy i zejście przez Kondratową do Kuźnic


Start:
Kasprowy

Kasprowy Wierch sławę zawdzięcza kolejce gondolowej, a sama kolejka jest sławna z długich kolejek przed kasą.

Kasprowy Wierch (1985 m) Przełęcz pod Kopą Kondracką (1863 m)

2 - szlak nieco trudny (konieczne buty trekingowe)

Kamienną ścieżką, dość stromo schodzimy w kierunku Pośredniego Goryczkowego Wierchu, trawersując jego wierzchołek od południa. Schodzimy na Goryczkową Przełęcz Świńską. Przechodzimy granią Goryczkowych Czub i Suchych Czub obchodząc je głównie po słowackiej stronie. Miejscami trzeba zachować większą ostrożność ze względu na ekspozycję. Trawersujemy od północnej strony poniżej Suchego Wierchu Kondrackiego.

Czas przejścia: 1 godz. 40 min. | Długość odcinka:3.5 km | Suma podejść:330 m | Śr. nachylenie:9.4% |Suma zejść:450 m | Śr. nachylenie w zejściu: 12.9% | Śr. prędkość: 2.1 km/h

Przełęcz pod Kopą Kondracką
Przełęcz pod Kopą Kondracką (1863 m) Schronisko PTTK na Hali Kondratowej (1333 m)

2 - szlak nieco trudny (konieczne buty trekingowe)

Licznymi zakosami szlak schodzi dość stromo w dół Doliny Kondratowej. W dolinie szlak biegnie już płasko wśród traw i kwiatów.

Czas przejścia: 45 min. | Długość odcinka:3.0 km | Brak podejść |Suma zejść:530 m | Śr. nachylenie w zejściu: 17.7% | Śr. prędkość: 4.0 km/h

Schronisko PTTK na Hali Kondratowej

Dolina Kondratowa stanowi górne, zachodnie piętro Doliny Bystrej, która jest największą doliną walną Tatr. Schronisko na Hali Kondratowej jest natomiast najmniejszym schroniskiem w Tatrach. Powstało w 1948 r. i od początku gazduje w nim rodzina Skupniów. Najpierw Stanisław Skupień - narciarz, olimpijczyk, później jego syn Andrzej, a teraz wnuczka. W kwietniu 1953 r. zawaliła się turniczka pod granią Długiego Giewontu. Kamień o wadze 30 ton z wielką siłą wbił się w narożnik jadalni. Głaz można oglądać do dzisiaj. Kolejne głazy z lawiny leżą nieopodal schroniska. [SKP] [TAT]

Schronisko PTTK na Hali Kondratowej (1333 m) Hotel PTTK Kalatówki (1198 m)

1 - szlak łatwy (buty trekingowe nie są konieczne)

Leśna droga obniża się lekko prowadząc do Polany Kalatówki.

Czas przejścia: 25 min. | Długość odcinka:2.0 km | Brak podejść |Suma zejść:135 m | Śr. nachylenie w zejściu: 6.8% | Śr. prędkość: 4.8 km/h

Hotel PTTK Kalatówki

Polana Kalatówki to malownicza łąka górska, piękna szczególnie wiosną, gdy kwitną krokusy. Dawniej na polanie stały szałasy pasterskie. Schronisko, a właściwie hotel, oddano do użytku w 1938 r. Wybudowało je Tatrzańskie Towarzystwo Narciarskie, a projekt schroniska wykonał Józef Jaworski, architekt i jednocześnie biegacz, wielokrotny mistrz Polski. [SKP] [TAT]

Hotel PTTK Kalatówki (1198 m) Klasztor Albertynek (1110 m)

1 - szlak łatwy (buty trekingowe nie są konieczne)

Przed Hotelem Górskim Kalatówki znajduje się rozdroże, które pozwala nam wybrać w lewo drogę prowadzącą do hotelu, lub w prawo drogę mijającą hotel. Obydwie drogi łączą się za hotelem w miejscu, gdzie znajduje się klasztor Albertynek i ścieżka wiodąca do klasztoru Albertynów.

Czas przejścia: 14 min. | Długość odcinka:0.9 km | Brak podejść |Suma zejść:88 m | Śr. nachylenie w zejściu: 9.8% | Śr. prędkość: 3.9 km/h

Klasztor Albertynek
Klasztor Albertynek (1110 m) Kuźnice (1010 m)

1 - szlak łatwy (buty trekingowe nie są konieczne)

Idąc szeroką, kamienną, leśną drogą - Drogą Brata Alberta, dochodzimy do dolnej stacji kolejki linowej na Kasprowy Wierch.

Czas przejścia: 11 min. | Długość odcinka:0.7 km | Brak podejść |Suma zejść:100 m | Śr. nachylenie w zejściu: 14.3% | Śr. prędkość: 3.8 km/h

Meta:
Kuźnice

Kuźnice, a dawniej Hamry, to miejsce gdzie do 1878 r. działały huty żelaza i kuźnie. Rudę żelazną wydobywano głównie pod Kopą Magury w Dolinie Jaworzynki. Właściciele Kuźnic, rodzina Homolacsów, wybudowali tutaj dwór, w którym podejmowali naukowców, artystów, polityków. Obecnie Kuźnice znane są przede wszystkim z dolnej stacji kolejki na Kasprowy Wierch. Oprócz stacji znajduje się tu m.in. zajazd, restauracja, sklep spożywczy i pamiątkowy oraz leśniczówka TPN. W latach 2006-2008 przeprowadzono renowację dworu. Spichlerz adaptowano na salę wystaw czasowych, w wozowni urządzono muzeum historii Kuźnic, przeprowadzono odbudowę fundamentów dworu Homolacsów, renowację dworków oficjalistów z XIX w., odrestaurowano parkowe ciągi komunikacyjne i alejki wraz z oświetleniem oraz fontannę. [ET] [ZAK_K]

RAZEM - Czas przejścia:3 godz. 15 min. | Długość: 10.1 km | Suma podejść:330 m | Śr. nachylenie:3.3% |Suma zejść:1303 m | Śr. nachylenie w zejściu: 12.9% | Śr. prędkość: 3.1 km/h

Literatura:
[SKP] Schroniska PTTK w Karpatach Polskich, Edward Moskała, PTTK, Warszawa-Kraków 1980
[TAT] Tatry - Przewodnik turystyczny Tatry Polskie i Słowackie, Józef Nyka, Trawers, Warszawa 1994


Do kalkulatora szlaków

Opisy wycieczek udostępnione przez użytkowników

powrót na rocznicę
Autor: sarita
Opracowano: 2016-09-20 14:55:15

Trasa: Murowanica Szlak turystyczny niebieski Kuźnice Szlak turystyczny niebieski Klasztor Albertynek Szlak turystyczny niebieski Hotel PTTK Kalatówki Szlak turystyczny niebieski Schronisko PTTK na Hali Kondratowej Szlak turystyczny zielony Przełęcz pod Kopą Kondracką Szlak turystyczny czerwony Kopa Kondracka Szlak turystyczny czerwony Małołączniak Szlak turystyczny czerwony Kopa Kondracka Szlak turystyczny zolty Przełęcz Kondracka Szlak turystyczny niebieski Schronisko PTTK na Hali Kondratowej Szlak turystyczny niebieski Hotel PTTK Kalatówki Szlak turystyczny niebieski Klasztor Albertynek Szlak turystyczny niebieski Kuźnice

Od rana zapowiadwało sie na piękny i słoneczny dzień, i taki właśnie był.Jak na wrzesień było zaskakująco ciepło ,jak jeden z tych pięknych ostatnich jesiennych weekendów ,które od kliku lat pięknie nam się powtarzają i należy je właśnie na świeżym powietrzu spędzić.

Wyruszyliśmy kwadrans po 8 , świeże, czyste powietrze docierało do głebi płuc ,aż czasem powodowało małe zawroty głowy ,ale to dodawało nam sił i napawało optymizmem przed zaplanowana trasą.Do Kużnic dotarliśmy bardzo szybko ,nogi niosły nas predko by jaknajszybciej znależć się juz w lesie ..Niebieskim szlakiem do schroniska na Hali Kondratowej,gdzie za kazdym razem otoczenie robi piorunujace wrażenie ,majestat gór i w oddali postaci wyglądających jak małe mrówki zmierzające na szczyt możliwości. zrobilismy sobie tam przerwe po godzinnej rozgrzewce,zjedlismy i napiliśmy się ,chwila oddechu i zadumy .w drogę.

Zielonym szlakiem az do przełęczy pod kopa Kondracką ...jakies 1h 20 min i juz najcięższa część trasy za nami ...wtedy dostaje się takiej werwy i chce iść naprzód .

Teraz juz czerwony szlak i wspinaczka zaskakujaco szybka bo zaledwie 15-20 minutowa na pierwszy szczyt Kopę Kondracka [2005 m npm.] Jesteśmy w południe na szczycie ,przez godzine napawamy sie wspaniałymi widokami,wspominamy wczesniejsze wyprawy ,ach jak cudownie byc w górach ...Nasze Tatry .

Następnie siegając wzrokiem ruszamy na Małołączniak [2096m npm.] Zajmuje nam to jedynie ok 30 min i juz . Czerwone Wierchy są nasze, po raz kolejny ..Natchnieni widokami chcemy iść dalej ,spoglądamy na rycerza i ruszamy w jego strone ...Schodzimy z Czerwonych na żółty szlak Przełęczą Kondracka w strone Giewontu ,na skrzyżowaniu szlaków schodzimy na niebieski do schroniska na kondratowej ....tam juz nieco stromiej i ciezej po całodniowym chodzeniu po schodach skalnych ...w Pewnym momencie na prawej stronie zbocza ukazuje sie nam miś...dobrze ,ze tylko z daleka .Po niecałej godzinie docieramy do drewnianego domku z puszczonym dymem z komina ,jestesmy przy schronisku..Potem to juz spacerek niebieskim szlakiem przez Kalatówki obserwujac pasace sie bydło i owce na polanie ...zapch wedzonego sera rozpala nasze zmysły ..wracamy .

Wspaniała pasja ciagnie człowieka z powrotem znów ,byleby tylko jak najpredzej tu wrócić ...

Od Nosala, przez Kościelec i Kasprowy, aż po Giewont
Autor: Shellu
Opracowano: 2014-07-05 21:43:24

Trasa: Murowanica Szlak turystyczny zielony Nosal Szlak turystyczny zielony Nosalowa Przełęcz Szlak turystyczny zielony Kuźnice Szlak turystyczny niebieski Przełęcz między Kopami Szlak turystyczny niebieski Schronisko PTTK na Hali Gąsienicowej Szlak turystyczny niebieski Czarny Staw Gąsienicowy Szlak turystyczny zielony Przełęcz Karb Szlak turystyczny czarny Kościelec Szlak turystyczny czarny Przełęcz Karb Szlak turystyczny niebieski Zielony Staw Gąsienicowy Szlak turystyczny czarny Dwoiśniak Szlak turystyczny zolty Kasprowy Szlak turystyczny czerwony Przełęcz pod Kopą Kondracką Szlak turystyczny czerwony Kopa Kondracka Szlak turystyczny zolty Przełęcz Kondracka Szlak turystyczny niebieski Kondracka Przełęcz Wyżnia Szlak turystyczny niebieski Giewont Szlak turystyczny niebieski Kondracka Przełęcz Wyżnia Szlak turystyczny czerwony Przełęcz w Grzybowcu Szlak turystyczny czerwony Polana Strążyska Szlak turystyczny czerwony Roma

Z wycieczką (powrotem) w Tatry nosiłem się już od sporego czasu. Zawsze jednak brakowało decyzji. Bliżej z Katowic mam do Beskidu Śląskiego i tam najczęściej kierowały się moje kroki. Tym razem jednak powiedziałem, dość. Czas wrócić tam, gdzie jest najpiękniej. Po zaplanowaniu całej trasy udałem się w czwartek 26 czerwca do Zakopanego. Po krótkim spacerze i kwaterunku można było nabierać sił. Wieczorem mały rekonesans na dojście dość specyficzną trasą do szlaku zielonego, który miał być startem do przygody.

Piątkową trasę zielonym szlakiem na Nosal rozpocząłem nie od samego początku, tylko dosłownie kawałeczek dalej. Zaczynałem bowiem z ulicy Jaszczurówka-Bory i ścieżką obok klasztoru Urszulanek dostałem się na zbocze góry pod las, skąd po przejściu nad wyciągami, ścieżką dotarłem właśnie do zielonego szlaku – dokładnie miejsca, gdzie zaczyna się strome podejście na Nosal.

Na szlak wszedłem o godzinie 7.03 i od tej pory zaczęła się moja 15-godzinna wędrówka po Tatrach. Rozważałem wcześniej ominięcie Nosala i przez Kuźnice spokojne dojście do Hali Gąsienicowej, ale stwierdziłem, że dobra rozgrzewka na początek się przyda. Mam jednak trochę to do siebie, że spory wysiłek w godzinach wczesnoporannych powoduje u mnie lekkie zawroty głowy, dlatego mimo że żwawym krokiem, to kilka razy po drodze przystanąłem.

Podejście od razu dość konkretne, trzeba się nieco wysilić. Piękna pogoda zachęcała do chodzenia. Na razie żywej duszy nie spotkałem, poza jednym człowiekiem schodzącym z Nosala, gdzieś w środku drogi. Drewniane i kamienne schodki powodują, że trzeba wysoko unosić nogi przy kolejnych krokach. Myślę, że ta góra jest idealna do treningów siłowych nóg. Wysiłek jest nie za długi, ale intensywny. Co jakiś czas patrząc w bok odsłaniała mi się panorama Tatr, coraz to wyższe partie. Po drodze kilka urwisk, niby niewysoka góra, ale lepiej do niektórych krawędzi się nie zbliżać. Ładne „rzeźbione” można powiedzieć skały, jedna z nich (jak wyczytałem) przypomina psa i rzeczywiście tak jest.

Wejście na szczyt nie zajmuje mi „ustawowych” (czyli z drogowskazu) 55 minut, a zaledwie 35, mimo wspomnianych krótkich postojów. Ze szczytu rozpościera się piękna panorama na niektóre... dalsze cele mojej podróży. Co prawda Orla Perć tym razem celem nie była, ale jej fragmenty również świetnie było widać tego poranka widać.

Po jakichś 10 minutach spędzonych na szczycie udałem się w dalszą drogę. Kontynuowałem trasę zielonym szlakiem w kierunku Nosalowej Przełęczy, a za nią aż do skrzyżowania z niebieskim szlakiem z Kuźnic. Ta droga przebiegła bardzo szybko, m.in. na odpoczynku po wejściu na Nosal. Gdy dotarłem do niebieskiego szklaku skierowałem się w stronę Hali Gąsienicowej. Tam też zobaczyłem pierwszych turystów podążających w tę samą stronę. Z czasem było ich coraz więcej. Podczas całej drogi można było zobaczyć różne tempo wchodzących osób, zależne pewnie zarówno od wieku, kondycji jak i... posiadania plecaka lub nie. Ja szedłem swoim równym tempem i trochę osób wyprzedziłem, ale też i kilka osób wyprzedziło mnie. Czasem mam wrażenie, że niektórzy w górach są na wyścigach. Owszem – dobrze jest mieć dobrą formę, ale nie o to, by wyprzedzać przecież chodzi.

Droga jak wiadomo jest pod górę przez sporą część no i po kamieniach. Może nie są one jakoś uciążliwe, ale jednak trzeba patrzeć pod nogi. Najpierw las, potem droga przez Skupinów Upłaz, w końcu jesteśmy na Przełęczy Między Kopami, z których w każdą stronę roztaczają się piękne widoki, widać między innymi Giewont z bardzo nietypowej perspektywy, można też przyjrzeć się z daleka Kasprowemu. Wkrótce rozpoczyna się zejście na Halę Gąsienicową i tutaj odsłania się Orla Perć, a także m.in. Kościelec, który miał być jednym z kolejnych etapów wycieczki. Sama Hala również piękna, cudowna przyroda i – mimo sporej ilości turystów – poczucie spokoju.

W schronisku Murowaniec zrobiłem sobie dłuższą – około 40-minutową przerwę – na bardziej obfite śniadanie niż to, które zjadłem przed wyjściem. Co prawda za trzy parówki i trzy kromki chleba trzeba zapłacić 15 złotych, ale nie ma sensu poskąpić kilku złotych, a potem umierać z głodu. Tak więc właściwy posiłek właśnie przyjąłem tam. Większość ludzi siedziała na zewnątrz, w środku było raptem kilkanaście osób. Po zjedzeniu jeszcze rzut oka na monitor z warunkami panującymi w kilku miejscach w Tatrach (z którejś ze stron internetowych). Patrzę – Kasprowy OK, można iść dalej.

Z Murowańca udałem się nad Czarny Staw Gąsienicowy. Droga przebiegła szybko i sprawnie po kamiennych płytach. Oczom moim ukazywał się coraz bardziej Kościelec i... coraz bardziej mnie przerażał. Niewielka, ale wysoka, pionowa góra, która z tej perspektywy wydaje się bardzo trudna do wejścia. Zacząłem rozważać, na ile na wyższych partiach warunki mogą utrudniać wejście. Kościelec ma 2155 metrów n.p.m., a na jego zboczu można było widzieć duży płat śniegu. Nie znając do końca drogi wejścia na szczyt, obawiałem się, że właśnie w okolicach tego śniegu może znajdować się trasa szlaku.

Widoki nad Czarnym Stawem przepiękne, okolice Zawratu i dalej Orlej Perci, no i właśnie Kościelec na pierwszym planie. Na Przełęcz Karb i tak miałem iść, więc jeszcze część drogi bez dyskusji była przede mną, ciągle miałem natomiast wątpliwości, czy udać się dalej czarnym szlakiem na szczyt, czy od razu odbić w kierunku Kasprowego. Zyskałbym na tym 2 godziny, ale przecież nie o czas tu chodzi. Droga na Karb w większości po sporych kamieniach, mocno pod górę – trzeba przyznać, że adrenalina niwelowała ubytek sił (albo raczej wzmagała te siły). Dodatkowo widok z góry na Czarny Staw i odbijające się w nim góry jest wspaniały. Doszedłszy na Mały Kościelec spotkałem turystę w mocno średnim wieku (pod sześćdziesiątkę) widać, że zaprawionego w górskich bojach. Spytałem, czy był na szczycie, odpowiedział, że teraz już by nie dał rady (głównie zejść, bo wejść jeszcze tak). Natomiast opowiedział, że był kilka razy w przeszłości. Gdy ja powiedziałem mu o swoich wątpliwościach, powiedział jedno zdanie - „ta góra to straszna franca, ale jak pan nie pójdzie, będzie pan żałował do końca życia”. To zdanie mnie przekonało i zapadła decyzja – idę. Oczywiście z rozsądkiem w głowie, że gdy gdzieś tam będzie za dużo wody na podejściach, skały i kamienie będą śliskie, nastąpi natychmiastowy odwrót. A cała góra można powiedzieć mocno „lśniła” w promieniach słonecznych, co sugerowało, że tej wilgoci jest tam sporo. Po chwili dotarłem do Przełęczy Karb i chwilę odpocząłem, aby nabrać sił. Na nieszczęście trafiłem na coś, czego bardzo nie lubię. Grupka młodych ludzi również tam odpoczywała i miała „super” temat. Rozmawiali o wypadkach w górach, o upadkach w przepaść i śmierci oraz roztrząsali dylematy związane ze śmiercią wspinaczy, alpinistów itd. w górach, o ich odpowiedzialności za rodziny... Temat zawsze ważny, ale przyznam, że będąc w górach takie gadki można sobie darować, bo tylko mogą obniżyć morale samych siebie i wszystkich dookoła. Owszem, odpowiedzialność jest bardzo ważna, ale tego typu dylematy niech pozostaną przed wyprawą – niech będą kwestią wyboru czy idę w góry czy nie. A jeśli zdecydowałem się iść, to po prostu należy to robić odpowiedzialnie, właśnie choćby z myślą o rodzinie, czyli nie porywać na rzeczy, które przerastają możliwości w danym momencie. Takie rozmowy, jakie usłyszałem, miały w sobie dużo z defetyzmu...

Nie zważając jednak na to, po zapoznaniu się z ostrzeżeniem o „bardzo trudnym szlaku” rozpocząłem wędrówkę na Kościelec. Góra jest dość stroma, jednak dzięki zakosom nie odczuwa się tego tak bardzo. Podejście po kamieniach wymagało wysiłku, a od pewnego momentu trzeba było zacząć sobie pomagać rękami. Na górę próbowały się dostać także dziewczyny. W jednym miejscu, gdzie trzeba było już ewidentnie się wspiąć jedna z nich zapytała mnie, gdy już byłem na górze, czy dalej jest szlak. Odpowiedziałem, że tak, ale później już jej nie widziałem, co świadczyło o tym, że zrezygnowała. Elementów wspinaczkowych było kilka, podobnie jak sporych płaskich skał, po których też umiejętnie trzeba było jakoś przedostać się do góry. Mimo wszystko jednak wydaje się, że człowiek ze średnią kondycją i siłą oraz ogólnym rozgarnięciem (czyli umiejętnością skupienia się i odpowiedzialnością) powinien tę trasę przejść bez problemu. Przyznam, że miałem sporo szczęścia, że gdy wchodziłem do góry, było bardzo mało ludzi na trasie, a potem na szczycie, bo później schodząc była ich cała masa i minąłem pewnie z 20-30 osób. Ostatnie podejście również wymagało użycia rąk, ale za chwilę można było już znaleźć się na szczycie.

Miejsce, z którego widać wszystkie stawy Gąsienicowe. Piękny widok na Świnicę i Orlą Perć. Widać Giewont i Kasprowy, czyli dalsze cele wędrówki. Widać schronisko w Murowańcu. Ilość śniegu na zboczach Tatr Wysokich widocznych z tej strony sugerowała, że z wyprawą na Orlą Perć na razie lepiej się wstrzymać (znaczy poczekać do lipca/sierpnia). Prawdopodobnie w „paru” miejscach pokrywa śnieżna byłaby mocno niebezpieczna, więc nie ma co porywać się z motyką na... śnieg. Ale za jakiś czas jak najbardziej. Porozmawiałem z osobami, które były na szczycie, odsłuchałem utworu „Zawrat” z filmu „Prowokator” (muzyka Michała Lorenca z tego filmu, kręconego w dużej mierze właśnie w Tatrach, idealnie pasuje). Co prawda w albumie jest także utwór „Kościelec”, ale on na ten moment jakoś nie był na topie w mojej głowie.

Po odpoczynku i posileniu się ciastkami udałem się w drogę powrotną. Tu było nieco trudniej niż na wejściu, z wiadomego względu, czyli konieczności stawiania nóg i szukania punktu oparcia pod (za) sobą, czyli nie w pełni zasięgu wzroku. Dlatego wysiłek był nieco większy. Natomiast poza elementami wspinaczkowymi zejście też jest nieco zdradliwe, bo niektóre mniejsze kamienie mogą lekko wyślizgiwać się spod stóp i przyznam, że raz w niegroźnym miejscu wylądowałem na tyłku, mimo zachowywania sporej koncentracji. Tak jak pisałem, mijałem wiele osób i tylko się cieszyłem, że pojawiły się dopiero teraz. Po niedługim czasie znalazłem się ponownie na Przełęczy Karb. Gdy spojrzałem jeszcze raz za siebie, aby ujrzeć Kościelec z tą wchodzącą zygzakiem masą ludzi, miałem takie trochę skojarzenie z Wieżą Babel. Sam natomiast po chwili przerwy i rozmowie z napotkanymi na przełęczy osobami udałem się dalej. Teraz czas było dostać się na Kasprowy – najpierw drogą do Zielonego Stawu, potem skręcając żółtym szlakiem na wysokości Dwoiśniaka. Droga spokojna, trochę w dół i trochę po równi. Jako, że było już po 13.00, miałem za sobą ponad 6 godzin drogi. Fizycznego zmęczenia nie odczuwałem w ogóle, natomiast idąc cały czas nie pod górę, trochę mnie zaczęło nużyć. Droga po kamieniach była łatwa, gdzieniegdzie zalegały małe płaty śniegu, za to dużo więcej było ich na zboczu Świnicy i okolic. Co ciekawe jedna kobieta, która również była na Kościelcu i umawiała się z koleżanką będącą na Kasprowym, wybrała drogę „w lewo” na wysokości Zielonego Stawu, czyli czarnym szlakiem na Świnicką Przełęcz. Było tam sporo śniegu, tak więc ja się na to nie zdecydowałem. Przejście obok Zielonego Stawu Gąsienicowego – wzdłuż wybrzeża – jest bardzo klimatyczne. Po minięciu kilku stawów i stawików doszedłem do kolejki krzesełkowej (nieczynnej) i do wspomnianego żółtego szlaku. Szczyt Kasprowego wraz ze stacją nie wydawał się jakiś specjalnie odległy. W uszach dźwięczały mi jednak słowa jednego z turystów na Kościelcu, który pokazując świetnie widoczną z góry całą drogę na Kasprowy, że ona tylko wydaje się taka „w miarę łagodna”, a w rzeczywistości daje w kość...

Przyznam, że to podejście było dla mnie najtrudniejsze podczas całego dnia. Niby na drogowskazie było napisane 50', ale ja szedłem 1h15'. Ciągle pod górę, może nie bardzo stromo (bardziej strome podejścia mamy choćby na taki Stożek czy Czantorię), ale jednak pod sporym kątem. Tutaj ta trasa plus już ponad 7 godzin marszu mimo powolnego, choć równego tempa, dawały znać o sobie. Najgorsze w takich sytuacjach jest to, że szczyt nie wydaje się przybliżać, co lekko frustruje. Po jakimś czasie co kilkadziesiąt kroków zacząłem przystawać na kilkadziesiąt sekund. Sporo ludzi schodziło ze szczytu. Ja wszedłem na niego w końcu przed 16.00. Szczerze mówiąc byłem dość głodny i liczyłem, że coś na górze uda się zjeść. Wcześniej szukałem w internecie informacji na temat gastronomii na Kasprowym, ale nie dotarłem do informacji o godzinach otwarcia, względnie zawieszenia okresowego działalności na czas remontu kolejki. Za szybą widziałem produkty, ale było zamknięte. Srogo się więc zawiodłem, na szczęście miałem jeszcze trochę jedzenia, ale takiego raczej niekonkretnego typu batoniki itd. - w plecaku. Kilkanaście osób, które były na szczycie siedziały przy budynku, ja poszedłem posiedzieć na to podwyższenie, gdzie są kamienie i można bardziej podziwiać widoki.

Po posileniu się i dwudziestokilkuminutowym odpoczynku ruszyłem dalej. Tym razem celem był Giewont, a po drodze Kopa Kondracka, do której miałem dwie godziny drogi.

Trasę w drugą stronę, najpierw przez Czerwone Wierchy, a potem aż do Kasprowego pokonałem 13 lat temu jeszcze będą w liceum. Teraz więc odcinek do Kopy Kondrackiej miałem okazję przejść w drugą stronę i była to pewnego rodzaju wycieczka sentymentalna. Droga jak wiadomo jest raczej spokojna, ale trzeba uważać idąc zboczem, bo ścieżka nie jest zbyt szeroka i w razie upadku można lekko się zsunąć... To tak łagodnie mówiąc. Tu jednak nastąpił dla mnie powrót do pełni sił i spokojnie mogłem iść dalej pokonując zejścia i wejścia, które jednak były dość łagodne. Po półtorej godziny dotarłem do Przełęczy pod Kopą Kondracką i szczerze mówiąc zbliżając się od kilkudziesięciu minut nie do końca byłem pewien czy góra bardziej odległa (Małołączniak) nie będzie moim pośrednim celem. Na szczęście nie. Podejście na Kopę Kondracką było też dość ostre, ale raczej krótkotrwałe. Mam taki swój sposób, który trochę zapobiega frustracji związanej z subiektywnym poczuciem braku zbliżania się do szczytu w odpowiednim tempie. Po prostu nie patrzeć cały czas na cel, tylko pod nogi i na najbliższe kilka metrów. W ten sposób robię jakieś 150 kroków, przystaję na chwilę, odpoczywam i wtedy mogę spojrzeć dalej – tak, wtedy ma się poczucie, że kawałek się przeszło. Mimo to na Kopę wszedłem bez problemu. Tam chwila odpoczynku po dwugodzinnej drodze, tradycyjnie kilka fotek i już czas na Giewont, który był teraz już na wyciągnięcie ręki. Trzeba powiedzieć, że idąc na odcinku Kasprowy Wierch – Kopa Kondracka, obracając się cały czas za siebie i obserwując Kasprowy z coraz dalszej odległości – robi bardzo ciekawe wrażenie – stacja na szczycie wygląda bardzo efektownie.

Na drogowskazie do Giewontu z Kopy Kondrackiej jest godzina. Było już po 18, więc musiałem sobie dokładnie przemyśleć, jak to czasowo będzie wyglądało, żeby nie dopadł mnie zmierzch. Zakładałem, że ostatnie pół godziny drogi mógłbym pokonać już praktycznie po zmroku, gdyż wiedziałem, że odcinek z Polany Strążyska do końca szlaku jest szeroką ścieżką. Trzeba było jednak tak obliczyć czas, żeby do tej drogi zdążyć jeszcze za dobrej widoczności.

Z tego powodu zacząłem rozważać, czy nie odpuścić wejścia na Giewont. Jednak ja, jak to ja, nie odpuściłem. Więcej niż przeciętna czasu zajęło mi dojście do Kondrackiej Przełęczy, a to z powodu kozic górskich, które na kilka minut zagrodziły mi drogę. Pierwsze już widziałem przy wejściu na Kasprowy, teraz kolejne pojawiły się centralnie na ścieżce. Nie były płochliwe, ale musiałem poczekać, aż same zejdą z drogi. W końcu dotarłem do przełęczy, gdzie spotkałem dwójkę turystów, którzy zeszli z Giewontu. Po krótkiej rozmowie udałem się w kierunku łańcuchów. Na rozwidleniu pomiędzy szlakiem zejściowym i wejściowym spotkałem ostatnie osoby na swojej drodze tego dnia. Były to dwie dziewczyny, które powiedziały, że na szczycie nie ma już nikogo. Pamiętając wejście na Giewont z wycieczki szkolnej, wiedziałem, że trudno nie będzie. Po kilkunastu minutach byłem już na górze. Piękne widoki już nie tylko na Tatry, ale także na Zakopane, Gubałówkę. To była godzina 19.30, więc mogłem podziwiać widoki o zachodzie słońca. Niestety z powodu upływającego czasu nie mogłem zabawić tam na dłużej, więc na szczycie byłem niecałe dziesięć minut, ale co się napatrzyłem to moje.

Ogólnie w drodze na i z Giewontu napotykamy bardzo zdradliwe śliskie, „wypolerowane” kamienie. Naprawdę trzeba uważać, żeby nie zaliczyć upadku. Dlatego generalnie łańcuchy przy takim wejściu konieczne by nie były, właśnie gdyby nie te kamienie. Zejście odbyło się spokojnie i ok. 19.50 ruszyłem czerwonym szlakiem.

Giewont ma to do siebie, że żeby na niego wejść od strony Zakopanego, trzeba go najpierw obejść. Mimo że nie jest to wysoki szczyt w kontekście innych w Tatrach, to jednak cała góra jest dla mnie jedną z najbardziej monumentalnych. Z Zakopanego widać ją w całości, a także gdy patrzy się z dołu na podejście – również można takie wrażenie odnieść.

Udałem się więc w drogę powrotną. Czerwony szlak na zejściu jest trudny w tym sensie, że wymaga stałej koncentracji, gdyż nie tylko kamienie, ale także ziemia jest po prostu śliska. Wymaga to dość dużo wysiłku, a sama droga po tylu godzinach marszu jest dość żmudna. Rekompensowały to widoki o zachodzie słońca, co prawda Tatry Wysokie były już zasłonięte, ale pejzaże w kierunku Dolin Kościeliskiej, Chochołowskiej, a także wielu wielu dziesiątek kilometrów dalej – zapierały dech w piersiach. Na kontemplację jednak czasu już za bardzo nie miałem i tak schodziłem, schodziłem... Bardzo ciekawy moment to „Szczerbinka”, po której trzeba się trochę wspiąć. To urozmaicenie w czasie monotonnej drogi było jak zbawienie, nawet jeśli było „pod górę”. Niedługo za nią w końcu zaczął się las, czyli zapowiedź, że meta jest coraz bliżej. Ciągle co prawda były dość śliskie kamienie po drodze, ale było ich już trochę mniej. Do lasu wchodziłem, gdy zmierzchało, ale widoczność była jeszcze dobra. W końcu dotarłem do Przełęczy w Grzybowcu, gdzie do czerwonego szlaku dołączył czarny, prowadzący z Doliny Chochołowskiej. Teraz tylko miałem przed sobą kilkadziesiąt minut Grzybowiecką Doliną aż do Polany Strążyska. Droga przebiegła w spokojnym, równym tempie, ale mimo że wszystko w lesie, trzeba uważać, aby się nie pośliznąć, gdyż coraz większa liczba wilgoci ze strumyków i potoków sprawiała, że koncentracja musi być zachowana. W końcu dotarłem do Polany Strążyska, gdzie napotkałem przewidywaną szeroką ścieżkę. Było już prawie całkiem ciemno, ale to już nie miało większego znaczenia, bo kontury drogi było dobrze widać. Przede mną miało być jeszcze 35 minut drogi. Przyznam, że niespecjalnie chciało mi się już, aby droga ta się dłużyła, więc jakąś jedną trzecią po prostu... przebiegłem żwawym truchtem. Aż dziwne, że po tylu godzinach marszu bez problemu mogłem jeszcze podjąć się biegu – choć to chyba jednak przez większą część dnia pracowały inne partie mięśni.

Tak więc po niecałych 30 minutach moim oczom ukazały się bardzo wyraźne światła. Ulica Strążyska (na której miałem nocleg) była już przede mną. Ostatnie kilkadziesiąt metrów i znalazłem się ma mecie szlaku. Do pensjonatu miałem jeszcze jakiś kilometr po asfalcie.

Na szlak wszedłem o godzinie 7 rano, skończyłem o 22, czyli miałem za sobą 15 godzin drogi i jakieś 30 kilometrów. W jej trakcie zaliczyłem kilka postojów, pół godziny w Murowańcu, pół godziny na Kościelcu i Kasprowym. Do tego pomniejsze dziesięcio- lub kilkuminutowe na Nosalu, nad Czarnym Stawem, na Kopie Kondrackiej i na Giewoncie. Dodatkowo chwile postoju na zdjęcia czy w wyniku zmęczenia w drodze na Kasprowy.

W góry nie chodziłem od lat, poza sporymi trasami w Beskidzie Śląskim rok i dwa lata temu. Teraz jednak zaprawa w postaci trasy Zawoja – Korbielów (przez Babią Górę), Wisła – Stożek – Czantoria – Ustroń, Korbielów – Milówka (przez Pilsko) i w końcu wycieczka na Skrzyczne, dały wystarczająco kondycji, aby wybrać się w całodniową wycieczkę w Tatry.

Pogoda przez cały dzień była wspaniała, słonecznie, bez deszczu, ale też nie upalnie. Całość spowodowała, że apetyt na górskie wyprawy się zaostrzył i już myślę powoli, co dalej. Niech stopnieją śniegi na niektórych szlakach, a wtedy będziemy zdobywać kolejne góry.

Michał Murzyn

Kiry-świnica-kuźnice
Autor: k.polon@interia.pl
Opracowano: 2013-11-13 15:46:59

Trasa: Kiry Szlak turystyczny zielony Wyżnia Kira Miętusia Szlak turystyczny czerwony Chuda Przełęcz Szlak turystyczny czerwony Ciemniak Szlak turystyczny czerwony Krzesanica Szlak turystyczny czerwony Małołączniak Szlak turystyczny czerwony Kopa Kondracka Szlak turystyczny czerwony Przełęcz pod Kopą Kondracką Szlak turystyczny czerwony Kasprowy Szlak turystyczny czerwony Przełęcz Liliowe Szlak turystyczny czerwony Świnicka Przełęcz Szlak turystyczny czerwony Świnica Szlak turystyczny czerwony Świnicka Przełęcz Szlak turystyczny czerwony Przełęcz Liliowe Szlak turystyczny czerwony Kasprowy Szlak turystyczny zielony Myślenickie Turnie Szlak turystyczny zielony Kuźnice

15.08.2013 Baardzo wcześnie rano z Katowic do Zakopca. Z dworca busem do Kir. No i Czerwone Wiechy. Potem na Kasprowy. Tam milion ludzi, bo zaczynał się długi weekend. Było jeszcze bardzo wcześnie to polazłem na Swinicę. (akurat śmigłowiec zabieral turystkę, która spadła ze Swinicy, niestety wypadek śmiertelny). No i z powrotem na Kasprowy i zielonym do Kuźnic. Pogoda idealna , widoki na 5+.Ostatni autobus do Krakowa i do domku , do Katowic.  Fajny, jednodniowy wypad. Trochę długo się jedzie , ale warto.

Kopa Kondracka jesienno-zimowa - 22.09.2013
Autor: wujek
Opracowano: 2013-09-26 11:10:45

Trasa: Gronik Szlak turystyczny zolty Wielka Polana w Dolinie Małej Łąki Szlak turystyczny zolty Przełęcz Kondracka Szlak turystyczny zolty Kopa Kondracka Szlak turystyczny czerwony Przełęcz pod Kopą Kondracką Szlak turystyczny zielony Schronisko PTTK na Hali Kondratowej Szlak turystyczny niebieski Hotel PTTK Kalatówki Szlak turystyczny niebieski Klasztor Albertynek Szlak turystyczny niebieski Kuźnice

Szybki i nieplanowany wypad na najniższy ze szczytów Czerwonych Wierchów. Przymusowy poranny kurs autem do Zakopanego połączyłem z przyjemną, aczkolwiek - prowadzoną w mocnym tempie - wycieczką.  Dlaczego akurat Kopa Kondracka? Po pierwsze dawno tu nie byłem, po drugie wybrany szlak z Małej Łąki wydawał się najkrótszy i najciekawszy, no i po trzecie – z uwagi na trudne warunki w górnych partiach - nie było sensu ryzykować czegoś więcej.

Tym razem zabrakło widoków i słońca, ale od czasu do czasu warto poczuć, jak trudne warunki (choć tym razem nie ekstremalne) mogą panować w wyższych partiach Tatr, gdy na dole jeszcze lato całkiem dobrze sobie poczyna. Do Przełęczy Kondrackiej (1725 m n.p.m.) można było iść nawet w krótkim rękawie, dalej sytuacja zmieniała się radykalnie, a wszystkiego dopełniał silny, północny wiatr. Stąd nie dziwi fakt, że od ponad tygodnia powyżej 1900 m n.p.m. utrzymuje się ciągła pokrywa śniegu.    

2013.07.17 – Kopa Kondracka
Autor: stefan26
Opracowano: 2013-07-30 12:19:54

Trasa: Murowanica Szlak turystyczny niebieski Kuźnice Szlak turystyczny niebieski Klasztor Albertynek Szlak turystyczny niebieski Hotel PTTK Kalatówki Szlak turystyczny niebieski Schronisko PTTK na Hali Kondratowej Szlak turystyczny zielony Przełęcz pod Kopą Kondracką Szlak turystyczny czerwony Kopa Kondracka Szlak turystyczny zolty Przełęcz Kondracka Szlak turystyczny niebieski Schronisko PTTK na Hali Kondratowej Szlak turystyczny niebieski Hotel PTTK Kalatówki Szlak turystyczny niebieski Klasztor Albertynek Szlak turystyczny niebieski Kuźnice Szlak turystyczny niebieski Murowanica

Kolejną naszą wycieczkę rozpoczęliśmy w Kuźnicach lecz szliśmy już od Murowanicy. Większość turystów korzysta z busów, które są wszechobecne w Zakopanem . My także z nich korzystaliśmy w dojazdach do Kuźnic, czy w powrotach choćby z Łysej Polany. Trudno jest przejść po ciekawych tatrzańskich szlakach robiąc pętlę tak, aby wyjąć w miejscu startu.

OK, wracam do tematu. Trasa z Kuźnic prowadzi niebieskim szlakiem poprzez Polanę Kalatówki i można iść tam dwoma drogami. Jedna prowadzi obok Hotelu Górskiego (tłok), a druga nieco poniżej polany i wg mnie to lepszy wybór. Dojście to około 30 min. Następnie idąc 30 minut dalej niebieskim szlakiem przez las, dochodzimy do Hali Kondratowej, na której jest małe schronisko (1333m). Stamtąd mogliśmy już dostrzec nasz cel podróży. Czwarty niezdobyty przez nas czerwony wierch Kopa Kondracka (2005m), a nie zdobyliśmy go w zeszłym roku ze względu na ewakuację przed złą pogodą.

Po małym odpoczynku na trawce przed schroniskiem, naładowaniu organizmów węglowodanami (szczególnie dzieciaki), ruszyliśmy w około dwugodzinne zdobywanie Przełęczy pod Kopą Kondracką (1863m). Słońce na niebie i brak wiatru nie pomagały w wejściu. Standardowo w dwójkach: Monika i Bartek oraz Konrad i ja, pokonywaliśmy kolejne metry. Patrząc na całość naszego urlopu, myślę że to jedno z cięższych i monotonnych podejść. Widoki za to są wspaniałe, satysfakcja z wejścia i to w dobrym czasie jest także wielka.

Znowu krótki odpoczynek i kilka fotek do kolekcji na przełęczy. Trochę zaczęło wiać i chmury wyszły na niebo lecz nasz cel czekał już tylko 20 minut od nas. Ruszyliśmy znowu podziwiając widoki szczytów po naszej i Słowackiej stronie. Kopa Kondracka (2005m), to był najwyższy punkt naszej wspinaczki. Schodziliśmy do Przełęczy Kondrackiej, która jest miejscem wypadowym na Giewont. Bardzo chcieliśmy tam także wejść, bo mieliśmy zapas czasowy bardzo duży lecz zniechęciły nas tłumy ludzi oczekujących na wejście na sam szczyt. Moje obserwacje i teorię na temat tłoku na szczyt opiszę w odrębnej wycieczce na Giewont, którą odbyłem z Konradem 24.07.2013. Poniżej fotka ze zbliżeniem tego właśnie „koreczka” na szczyt (zdjęcie niezbyt dobrej jakości).

giewont_K

Nie szliśmy więc dalej na Giewont, tylko skierowaliśmy się z powrotem do Hali Kondratowej, gdzie było już sporo turystów, którzy szykowali się na atak Giewontu. Krótki odpoczynek i zejście do Kuźnic. Jako nagrodę dla wszystkich zafundowałem lody i gofry, mały starter przed obiadem od Zosi (Moniki – tak właściwie to cały czas wołam na moją żonę Zosia, Zosiu – ładne imię).

Wycieczka jeżeli popatrzymy na przewyższenia i odległości nie należy do szczególnie wyczerpujących lecz myślę, że sam odcinek zielonym szlakiem pokonywany w słoneczny dzień może nieźle zmęczyć. Ponad 500m podejścia, na tak krótkim odcinku jest odczuwalne w nogach.

Poniżej link do galerii zdjęć z tego dnia.

http://rogala.priv.pl/?page_id=356#!/?portfolio=2013-07-17-kopa-kondracka

2012.07.29 - Kasprowy Wierch
Autor: stefan26
Opracowano: 2012-08-04 20:59:38

Trasa: Murowanica Szlak turystyczny niebieski Kuźnice Szlak turystyczny niebieski Klasztor Albertynek Szlak turystyczny niebieski Hotel PTTK Kalatówki Szlak turystyczny niebieski Schronisko PTTK na Hali Kondratowej Szlak turystyczny zielony Przełęcz pod Kopą Kondracką Szlak turystyczny czerwony Kasprowy

Drugi dzień naszego weekendu w Tatrach rozpoczął sie troszkę później, a to z tego powodu, że planowana trasa nie była już taka wymagająca jak sobotnia na Czerwone Wierchy. Monika dzień wcześniej przeciążyła sobie kolano, dlatego trasa musiała być raczej bezpieczna do przejścia. Śniadanie, pakowanie i wyjazd z naszej kwatery załatwiliśmy w godzinę.

Tym razem starowaliśmy z parkingu w Murowanicy, a do właściwego wejścia na szlak w Kuźnicach (1010m) musieliśmy dojść ok 20 minut. Tam niebieskim szlakiem ruszyliśmy w stronę Polany Kalatówki (1198m). Trasa prowadzi delikatnym podejściem po przygotowanym kamienistym szlaku – niedługo, bo około 30 minut idzie się do schroniska i bardzo dużo „turistas” tam zmierza. My ominęliśmy schronisko i lasem maszerowaliśmy do Polany Kondratowej (1333m), na której także jest schronisko. Zrobiliśmy sobie krótki przystanek przed dosyć ciężkim, aczkolwiek krótkim podejściem na Przełęcz pod Kopą Kondracką (1863m). Oderwałem się troszkę od dziewczyn i podejście zajęło mi ok 1h. Było ciężko, ale widoki na szczyty z każdym zdobytym metrem były coraz to piękniejsze. Giewont oglądaliśmy z drugiej strony i jak było widać w oku obiektywu mojego aparatu, to dużo turystów tam zmierzało. Nasza trasa zielonym szlakiem jest mniej popularna, ale nam to nie w ogóle przeszkadzało.

Na przełęczy odpoczęliśmy troszkę i skierowaliśmy się dalej czerwonym szlakiem w kierunku Kasprowego Wierchu (1985m). Trasa prowadzi cały czas przełęczą i są podejścia oraz zejścia. Te drugie szczególnie dawały się we znaki Monice. Jej kolano odzywało się co chwilę i nasze tempo trochę spadło lecz pomimo to zmieściliśmy się w 2 godzinkach w dotarciu na szczyt Kasprowego. Zdecydowaliśmy się zjechać na dół kolejką, bo kolejne 2,5 godziny zejścia dla Moniki byłyby zbyt bolesne.

Czuliśmy się dziwnie na Kasprowym wśród większości przebywających tam w klapkach i sandałkach ludzi. Usłyszałem nawet pretensje paniusi w klapkach „japonkach”, że mapy powinny mieć oznaczenia trudności szlaków, bo nie wie czy da radę. Po prostu, przyjmując na klatę taki cios jak jazda kolejką wśród wypacykowanych modelowo ubranych pseudoturystów – postanowiliśmy zrobić to jak najszybciej, aby skrócić nasze cierpienia. Po ok 15 minutach było po wszystkim.

Wycieczkę zaliczam do bardzo udanych, pogoda nam dopisała, trasa była średnio trudna i bardzo widokowa. Wiem, że kiedyś ją powtórzymy, ale na pewno będziemy schodzić na własnych nogach do Kuźnic .

Pozdrawiamy wszystkich czytających i zapraszamy do galerii ze zdjęciami z wycieczki.